Dwie konne postacie na stoku, plecami do lasu, a pod nimi — morze tajemniczych ruin. Scena jak z romantycznego pejzażu, nawet barwy jakieś rozmyte, zamglone. Pierwsza postać ma twarz ponurego starca, surową i pomarszczoną — okala ją aureola siwych włosów, które wystają spod wielkiego marszałkowskiego kapelusza. Oblicze drugiej postaci swoją szczupłością, niskim czołem i cofniętym podbródkiem przywodzi na myśl pysk szczura. Człowiek ten musi zdawać sobie sprawę z braku urody, bo założył masywne binokle, ma postawiony wysoko kołnierz koszuli, zapuścił wreszcie bujne bokobrody — wszystko, byle zakryć czymś twarz, odciągnąć wzrok od karykaturalnych rysów.

Zapraszam do lektury fragmentu książki "Zadra'' Krzysztofa Piskorskiego.

Zamek był ogromny. Nadal miałam do niego co najmniej pięć wiorst, ale czubki wszystkich ośmiu wież już dumnie wznosiły się nad lasem, przyciągając spojrzenia jaskrawymi cegłami. Na iglicach tańczyły ostre języczki flag. Nie chciało mi się wierzyć, że wszystkie te wieże otoczone były jednym murem – pomiędzy nimi spokojnie zmieściłoby się nawet osiem zamków. Ale kto wpadłby na to, by stawiać je obok siebie?!
Natychmiast zrozumiałam też, gdzie mnie zaniosło. Żadne tam Maliniki, tylko Mael-ine-kirren.

Zapraszam do lektury fragmentu książki "Wiedźma Naczelna'' Olgi Gromyko.

Na pobojowisku po ostatniej wielkiej bitwie Wojny Secesyjnej rozczarowany życiem unionista-lekarz natrafia na obrabiającą Wiadomość od dawnego przyjaciela, Morgana Callaghana, otrzymał zaraz po tym, jak mieszkańcy Monasty w stanie Missouri podziękowali mu za zabicie dwóch ludzi. Dwa wyschnięte trupy, człowieka niegdyś chudego i człowieka niegdyś grubego, położono na wrotach w niechroniącej przed wiatrem szopie, służącej także za miejscową kaplicę. Odmówiono modlit­wy, odśpiewano hymny. Potem ludzie ustawili się do niego w kolejce.
– Dobrześ się pan sprawił, uwalniając nas od tych dwóch potworów.

Zapraszam do lektury fragmentu książki "Czerwony śnieg" Iana McDonalda. Powieść właśnie trafia do księgarń nakładem wydawnictwa MAG, w ramach cyklu "Uczta Wyobraźni''.

Bezpieczny jestem i ciepło mi z dwójką rodzeństwa. Oboje są ode mnie silniejsi, więksi. Przyszedłem na świat ostatni. Ślepia otworzyły mi się późno, miałem najmniej śmiałości. Brat i siostra nie raz wybierali się za matką aż do wyjścia z nory wykopanej głęboko w podmytym brzegu rzeki. Za każdym razem warczała na nich i kłapała zębami, zmuszając do powrotu. Opuszcza nas, gdy rusza polować. Powinniśmy zostawać pod opieką watahy, młodszych członków stada, lecz z całej sfory jest tylko ona, więc musi polować samotnie, a my czekamy tam, gdzie nam każe.
Oto dzień, gdy otrząsa się z nas o wiele za wcześnie, bo jeszcze nie mamy dosyć picia mleka. Zostawia nas, idzie polować, opuszcza schronienie, choć zmierzch ledwo spełza na ziemię. Słyszymy tylko pojedynczy skowyt. Nic więcej.

Zapraszam do lektury fragmentu książki ''Wyprawa Błazna'' Robin Hobb, drugi tom trylogii ''Bastard i Błazen''.

Słonko zawsze wiedziała, że jest właściwym smoczęciem, żeby wypełnić Wielkie Heroiczne Przeznaczenie.
Miała uratować świat. Ona i jej przyjaciele mieli zapikować na skrzydłach ognia (cokolwiek to znaczyło) i zaprowadzić pokój wśród wszystkich smoków Pyrrii. Tak właśnie napisano w przepowiedni: „Pięć smoków przybywa i pokój zwiastuje”. To było jej pisane. To był jej cel.

Zapraszam do lektury fragmentu książki "Najjaśniejsza noc" Jest autorką jest Tui T. Sutherland, a powieść niedawno trafia do księgarń nakładem wydawnictwa MAG.